Zonderling

Onder de bomen
leven de stille dieren
hun zwijgen is hol

Hun zwijgen is vol
van gebeente en water
een stilte te groot

in blauwe diepe
ruimte waar tijd en goden
geen reden hebben

dan komen de haaien
ze slokken de beesten op
alsof het zo goed

zo goed lijkt het daar
een universum van golf
na golf ergens hoog

Zachte bergen leeg
van binnen hol bewogen
vallende sterren

Zinderende droom
lucide fluisterde wind
en wolken komen

bleke bladeren
dwarrelen op het leempad
waar hun afdrukken

bewogen wachten
op winter zodat sneeuw zacht
het gebied toedekt