Wilde bloemen verscheuren

Er stond een bloempje in de wei
Ik rolde door het gras, ik zei:
Bloempje, lief klein zwak geval
Ik wou dat jij werd afgebroken

Toen pakte ik mijn schaartje
en sneed de steel in twee
Ik brak bloempje het beentje
Het zat voor haar niet mee

Zo gekweld en zonder grond
Nam ik de stengel in mijn mond
en kauwde op de vezels
en spuugde op de grond

Thuis zette ik bloempje
in een vaas met water
daar stond ze nog een dagje
voor zij verwelkte en verging

ik droogde haar
tussen twee boeken
ter herinnering voor later

Titus Kontje (copyrait 2009) < niemand mag mijn gedicht copuleren of vermedigvuldigen of plagiateren