Wilde bloemen verscheuren
Er stond een bloempje in de wei
Ik rolde door het gras, ik zei:
Bloempje, lief klein zwak geval
Ik wou dat jij werd afgebroken
Toen pakte ik mijn schaartje
en sneed de steel in twee
Ik brak bloempje het beentje
Het zat voor haar niet mee
Zo gekweld en zonder grond
Nam ik de stengel in mijn mond
en kauwde op de vezels
en spuugde op de grond
Thuis zette ik bloempje
in een vaas met water
daar stond ze nog een dagje
voor zij verwelkte en verging
ik droogde haar
tussen twee boeken
ter herinnering voor later
Titus Kontje (copyrait 2009) < niemand mag mijn gedicht copuleren of vermedigvuldigen of plagiateren