Uitvaart

Stilte komt van binnenuit
een zwijgzaam hart wat klopt
en langzaam lopen langs de tak
wat eens je lichaam was
een schat
van woorden, een gebed
wat in de avond werd gewet
aan een of andere god
die op je neerkeek vanachter
een eeuwigheid van wolken
en je niet genas, nee niet
om dat daartoe voor hem geen reden was
en je gebeden verhoren, hoe luid ook
en je huilen doorklonk in de nacht
het had geen zin, hoe weerloos ook
je in dit sterven was, je jeugd
het had geen naam, geen wegen
god heeft al die tijd zo luid
tot je gezwegen