Toen het gebeurde (Deel 3)

Ik liep richting dijk. Angst benam me zo erg dat ik een adrenalinestoot kreeg, en ik rende sneller dan ooit tevoren. Toen ik ver genoeg was keek in nogmaals om, blijkbaar werd ik niet gevolgd. Behalve dan door mijn nieuwe viervoetige vriend, die kwispelend naast mij liep.
Het was eng op de dijk. De anders zo goed gevulde stranden lagen er verlaten bij. Zover dat mijn oog reiken kon zag ik kleren, handdoeken, zonnebrandproducten, parasollen, zowat alle ingrediënten voor een geslaagde zomervakantie. Maar geen levende ziel. Ook geen geluid, en dat is pas een griezelig tafereel. De zon klopte genadeloos verder, deze hele geschiedenis was zo vermoeiend.

Tot mijn verbazing zag ik dat ik een kind naderde. het liep gemoedelijk de dijk op, alsof er niets aan de hand was. Haar lange blonde haren, keurig samengebonden met een grote rode strik, dansten in de zomerbries. Ze droeg een matrozenjurkje, zo eentje met een grote donkerblauwe vierkante uitsnijding, en aan haar voeten droeg ze zilvergrijze schoentjes. Deze waren op elke straathoek te koop, ze waren gemakkelijk volgens velen, maar ik vond dat kinderen er gauw hun voeten in omsloegen. Met soms pijnlijke kneuzingen tot gevolg. Hoe dichter ik bij het kind kwam, hoe meer de hond zacht jankte. Zijn oren lagen plat in zijn nek. Hij liep met zijn staart tussen zijn benen zigzaggend achter mij aan. “stil maar jongen”, fluisterde ik hem toe.

Voorzichtig naderde ik het meisje. Hoe dichter ik kwam hoe meer ik hoorde hoe haar ademhaling leek te fluiten. Toen ik bijna op een halve meter lengte was, draaide het meisje zich plotseling om. Hoe mooi zij er van achteren uitzag, des de gruwelijker was het aanzicht. Haar blonde haren plakten bijeen door het geronnen bloed. Eén oog was nauwelijks zichtbaar omdat haar gezicht zo gezwollen stond, de andere was bijna volledig weggerot. Een demonische krul kwam tevoorschijn wanneer ze grijnsde en ik zag tot mijn verbijstering dat de helft van haar kaakbeen zichtbaar was. Het rauwe vlees van haar mond gaf nauwelijks nog mee, en er sijpelde een dikke massa stroperig bloed langs haar kin omlaag. De fluitende ademhaling ruimde plaats voor een onmenselijk gegrom Ik verlamde van angst. Ik zag wel hoe ze op mij afkwam, maar ik kon geen richting uit. Pas toen de hond luid begon te blaffen en ik het hele gebeuren in slowmotion zag, ging ik tot actie over. Geen minuut te vroeg want het meisje klauwde met haar bijna volledig weggevreten hand. Terwijl ze naderbij kwam hoorde ik haar tanden knarsen. Het leek wel een oude roestige vleesmolen. Dat geluid vergeet ik nooit meer. Vol afschuw stapte ik achteruit, het beeld eeuwig op mijn netvlies dragend.

Ik zette het opnieuw op een lopen en plots zag ik iets weerkaatsen vanuit de gigantisch grote appartementsgebouwen. Het leek wel een spiegeltje dat ze in het zonlicht hielden. Zonder talmen riep ik de hond mee en liep naar het appartementgebouw vanwaar de lichtsignalen werden gezonden. Aangekomen hoorde ik de deur zoemen, ik gooide mijn gewicht ertegen en de deur zwaaide met een luide klap open. De hond en ik waren in veiligheid, voor heel even dan toch…

Lily May Parker / Nathalie Vilain
Toen het gebeurde (Deel 3)