spirituele component

For another child who vanished out of sight
And a heart is broken, another prayer in vain
There´s a million tears that fill a sea of pain

aerosmith ‘Fallen Angels’

Mensen die Quinten kenden, waren het unaniem eens. Hij was een brave jongen, een harde werker. Hij was pas gehuwd met Sandy, en samen verwachtten ze hun eerste kindje. Quinten was een jonge vader, hij was amper zeventien en had al een hele verantwoordelijkheid. Hij had zijn jeugdvriendinnetje, die zelf vijftien was zwanger gemaakt. Maar hij had haar, volgens de regels, ten huwelijk gevraagd. Een jong gezin dat probeerde te overleven…

Het gezin woonde in bij Quinten zijn ouders. Sandy haar moeder had de tienerzwangerschap een ziekelijk grap genoemd en geëist dat ze haar ongeboren kind aborteerde. Toen Sandy dit weigerde kon ze gaan. Gewoon koudweg op straat gezet, zondemeer. Dus gelukkig konden ze terecht bij Jacky en diens echtgenoot Vic. Jacky en Vic waren afkomstig uit het Franstalige gedeelte van het land. Ze verhuisden toen Quinten drie jaar was en hij getroffen werd door astma. De Haan bood hen zee, gezonde lucht, werk en een stabiel leven, dat grepen ze met beide handen. Quinten groeide tweetalig op en vond al gauw zijn weg in deze prachtige gemeente.

Door Sandy’s zwangerschap zat er niets anders op dan te gaan werken, dat deed Quinten dan ook plichtsbewust. Hij solliciteerde regelmatig en kwam vaak met het slechte nieuws naar huis dat hij net niet genoeg geschoold was. Na enkele onderbetaalde jobs te hebben uitgeoefend kwam hij eindelijk met het goede nieuws. Hij was aangenomen als matroos. Hij kon vanaf morgen aanstaande meevaren met ‘De Wilg’. Eerlijk was eerlijk en Sandy was bang. Mee met een visserboot op volle zee,terwijl zij hoogzwanger de dagen aftelde. Ze zag dit niet zitten. Maar het geld was broodnodig. Jacky en Vic konden met hun lonen niet nog eens twee, bijna 3 monden meer vullen Nog een nadeel was dat men op de vissersboot nooit exact kon zeggen wanneer je terug ging aanmeren. Dat alles hing af van de hoe snel de vistanks zouden worden gevuld

‘Weet je wel zeker dat je dat wilt doen?’, klonk de stem van Sandy zacht. Sandy had lange lichtbruine haren die altijd netjes vastgebonden waren in een grote staart. Haar donkerbruine ogen keken hem bezorgd aan. Ze was bleek van huid en had hier en daar sproetjes op haar gezicht. ‘Ik heb geen andere keuze, ik moet iets gaan verdienen’. Hij wreef zacht over Sandy’s buik. ‘ik heb een verplichting nu en ik wil niet dat jullie iets tekort komen’. De volgende ochtend voor dag en dauw vertrok Quinten.

Enkele dagen nadien werd Sandy met weeën opgenomen in het AZ Sint-Jan ziekenhuis in Brugge. Het ziekenhuis lag op een dertig kilometer van De Haan. Jacky, bezorgd over haar enige zoon dat op zee zat, bleef voortdurend bij haar jonge schoondochter als steun. De bevalling was langdurig en zwaar, maar vierentwintig uur later was het zover. Quinten was vader geworden van een bloem van een dochter, maar hij was er jammer genoeg niet bij om te delen in die vreugde. Het zou misschien nog maanden duren voordat hij zijn kindje zou zien. En dat gevoel stemde Sandy uitermate droevig. Vic zorgde ervoor dat de weinige geboortekaartjes werden rondgedragen. Sandy’s ouders kregen geen, want dat zou enkel maar olie op het vuur zijn. Het kindje kreeg de naam Natasja. Jacky nam enkele foto’s van de jonge moeder en haar pasgeboren dochtertje en zorgde zo goed en kwaad mogelijk voor haar kinderen, want zo noemde ze het jonge gezin altijd, haar kinderen.

Een kleine twee weken na de geboorte van Natasja kwam het vreselijke nieuws. Nieuws dat insloeg als een bom. De angst van een moederhart, maar ook dat van een jonge echtgenote. Nieuws waar je liever uit ontwaakt, waar je huilend wakker wilt van worden, maar niet kan…

‘Goedenavond, dit is het nieuws van negentien uur met Alex Lost. Wij kregen zopas het nieuws dat vissersboot ‘De Wilg’ in moeilijkheden is gekomen. Een vloedgolf in de Noordzee heeft de boot doen kapseizen. Door het noodweer kunnen er geen hulpdiensten ter plaatse gestuurd worden, ook de helikopters kunnen niet uitvliegen vanwege een te hoge windkracht. Over de bemanningleden is er nog geen nieuws’. Meer informatie over deze ramp later in het nieuws van drieëntwintig uur.

Sandy barste in tranen uit en vloog in de armen van Jacky. Zij hield zich sterk, maar ook haar wereld viel in duigen. Op dat ogenblik kwam Vic thuis van boodschappen doen. Nadat Jacky hem het nieuws meedeelde ging hij zwijgend terug naar buiten…

De volgende dag hoorden ze dat de reddingboten verschillende lichamen uit zee hadden gevist en dat nog een dertigtal bemanningsleden vermist bleven. Quinten was één van hen. Sandy zelf sprak bijzonder weinig, ze at bijna niet meer en keek bijna niet om naar haar dochtertje. Ze was weggezonken in een trauma. Jacky was de enige die ondanks haar immens groot verdriet staande bleef. Vic kwam nog zelden voor tweeëntwintig uur ’s avonds thuis en als hij dan thuis was, had de drankduivel hem in zijn ban.

Toen Jacky die avond Sandy en Natasja te bed had gelegd rustte ze even uit bij de eettafel. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en begon luid te snikken. Wat de voorbije dagen was gebeurd had haar gekraakt en het huilen was een vorm van ontlading. Haar tranen vielen in grote druppels op een stapeltje reçu’s die Vic daar had laten liggen. Er stak een grote gele envelop vanonder de stapel. Jacky opende de omslag en zag dat het foto’s waren van Natasja’s geboorte. Met betraande ogen zag ze haar schoondochter met haar kleinkindje in de arm. Een grote traan viel neer op de foto en ze veegde het af met haar mouw.

Toen ze de foto herbekeek kon ze haar ogen niet geloven. Ze ging vlug naar de staande lamp die in de gang stond, en hield de foto schuin in het licht om beter te kunnen kijken. Op de plaats waar haar traan was neergevallen stond een duidelijk silhouet. Quinten. Die op de foto lachend en in matroospak neerkeek naar zijn vrouw en pasgeboren dochtertje…

Nathalie Vilain
De Haan, 20 Juli 2009