Jaren later zijn mijn opa en oma verhuisd naar een nieuwbouwwijk en wij hebben ze later ¨gevolgd¨. We woonden in dezelfde straat en mijn basisschool was in dezelfde wijk. Onderweg naar school liep ik langs het huis van mijn opa en oma en ik zwaaide altijd naar binnen als ik iemand zag. Elke week ging ik op zondag naar mijn oma voor koffie en croissantjes, want die maakte ze zo lekker!
Overblijven tussen de middag ging op deze school niet, want ik woonde zo dichtbij dat het niet hoefde, ik ging gewoon naar huis voor een boterham. Meestal at ik gewoon thuis, maar om een of andere reden had ik op een middag samen met mijn moeder afgesproken dat ik de volgende dag bij opa en oma zou gaan eten.
’s Avonds komt uit het niets mijn vader mijn kamer ingestormd, ik kon goed merken dat hij kwaad was, ik had alleen geen idee waarom. Voor zover ik me kon herinneren was er niets gebeurd die dag, of in ieder geval niet iets waar ik wat vanaf wist. Hij stond in mijn deuropening te grazen als een gefrustreerd paard die een snoepje zag, maar iemand hield het net even te ver weg zodat hij er niet bij kon. ¨Je gaat morgen niet naar opa en oma, je eet gewoon thuis!¨ schreeuwde hij. Totaal verbaasd bleef ik hem aankijken en kon niet meer uitbrengen dan ¨Ok…¨ en hij sloeg de deur met zo’n kracht achter zich dicht, dat je het pleisterwerk hoorde scheuren en de kalkdeeltjes naar beneden hoorde vallen. En dat voor een nieuwbouwhuis! Ik had werkelijk geen idee wat ik fout had gedaan, ik had dit toch samen met mijn moeder besproken? Waarom werd hij dan nu zo boos op me?