Neuroot op de Wadden 01
3458443971_bce3550a7c.jpg?v=03458443977_299ac864ee.jpg?v=0

Gisteren vertelde Bram dat hij met zijn zoontje Martin naar het strand was geweest. Voor het zover was mocht Martin zélf uitzoeken wat hij mee wilde nemen. Temidden van zijn voorraad speelgoed zette hij zich aan deze zware taak.
Eens zien… een trekker natuurlijk; een vrachtwagen en de shovel mocht vanzelfsprekend niet ontbreken.
Ah! De kiepwagen, bijna vergeten…
Zo, dat was het rollend materieel.
Nou nog het gereedschap.
Emmertje? Check. Schepje? Aanwezig. Zeefje, harkje…
Dik voor mekaar. Hij was er klaar voor.
Bij het opruimen viel zijn oog op de rode kiepwagen. Stel je voor dat hij die ook nodig zou hebben.
Hup erbij.
Even twijfelde hij. Was twee kiepwagens niet wat magertjes? Er was een boel zand op zo’n strand…

Zo sta ik ook dit jaar weer voor mijn cd-kast.
Duizenden glimmende schijfjes vól prachtige muziek en daar kan ik maar 24 van meenemen. In vorige jaren was ik met deze taak al wéken van tevoren bezig. Lijstjes opstellend om er zeker van te zijn dat elk genre vertegenwoordigd zou zijn. Zinloos, dat moge duidelijk zijn. Nu ga ik intuïtiever te werk. Lijfsbehoud, want als ik eenmaal aan het twijfelen kom…
Twintig heb ik er nu. Nog vier, dan is de koek op.
Ai.
Niet nadenken! Niet twijfelen.
Te laat.
Zal ik toch niet beter die ene omwisselen voor die andere?
Wat doet een mens zichzelf aan? Blijf toch thuis, kun je draaien wat je wilt!
Ik schud mijn hoofd en grijp op goed geluk vier cd’s.
Zo.
In de tas.
Klaar.
Dat heb ik ‘m mooi gelapt. In nog geen half uur. Een gevoel van trots welt in me op.
Nu de boeken nog. Kreun.
Martin kon kiezen uit twee kiepwagens, ik heb er wel 1000 staan en er kunnen er maar vijf mee.
Een onmogelijke opgave.
Wedden dat straks op Terschelling blijkt dat ik juist díe ‘kiepwagen’ heb ingepakt waar je op het strand hé-le-maal niets aan hebt…