Moeten jullie horen…
Ik sta te wachten op Titia. Bij de boom aan het eind van het plein bij de ingang naar de school aan de straat. Scholieren lopen langs me. Sommige kijken, anderen zijn veel te druk met kwebbelen of ratelen in hun mobiel. Ik zie hier en daar een puistekop een vriendin steels aanstoten. Het gaat om mij. Terwijl ik brutaal terugkijk, weet ik het zeker, het gaat om mij. Ik blijf kijken: heb ik wat van je aan!
Rumoerig passeren ze me maar hun blikken flitsen over me heen, ze willen niet echt kijken, maar nieuwsgierig dat ze zijn! Zouden ze iets hebben gehoord over Hooggesloten? Kijk, daar komen er weer een paar. De meiden gearmd, jongens er om heen als jonge honden die aandacht trekken en zie ze nou eens kijken, loeren!
‘…is niet van ons…’ hoor ik verstolen gefluister. Als ze voorbij giebelen zie ik overdreven make-up en blote navels, opzichtige tasjes en hier en daar het oplichtend spetterende blauw van het schermpje van een mobiel in een hand. Ik voel m’n woede groeien. Waar blijft Titia? Zal ik er een te grazen nemen? Maar dan heeft Hooggesloten weer wat. Ik kijk ze hooghartig na, ik bestudeer ze. Wat een opgefokte kliek en moet je die jongens zien! Ik probeer meer op te vangen. Wat hebben ze over me te vertellen, wat weten ze over Hooggesloten?
Dan komt Titia aanlopen. Maar pas als ze dichtbij is zie ik dat het Titia niet is. Ik beheers me maar ben nu een en al negativiteit. Ik voel me ook zo merkwaardig leeg van binnen. Boos en verdrietig sta ik daar nog een tijd. Later loop ik maar weg.
My Story 15