Maanvogel, gedicht
2946634478_0b86ff4dc2_t.jpg

Hoog in de blauwe zindering
woonde een vogel van papier
die tuimelde daar rond
en viel
steeds dieper in de hemel
tot het de maan bereikte
en daar stond
geen boom, geen wind, geen mond
open
het was er zo stil dat je er bijna
sterven zou van niets
en de vogel, ontvouwde zijn vleugels
probeerde te vliegen en schoot
als een raketje de zwarte vreemde hemel in
daar vloog hij omgeven
door zonnen en stenen
en hij verveelde zich nogal omdat
zonnen en stenen niet communiceren
op een manier die vogels begrijpen
het werd toen een kwestie
van tijd