Lizzie's Verhaal 23

Ik had nagedacht over zijn laatste opmerking en wist wat ik moest zeggen. ‘Ooit gehoord van privacy?’ Hij had het recht niet zich met mijn privézaken te bemoeien.
Hij lachte. Er klonk weer dat merkwaardige op hinneken lijkende geluid.
‘Jij bent onderzoeksjournalist,’ vervolgde hij. ‘Je houdt ervan feiten boven tafel te brengen, mensen te choqueren. Dan kun je daar leuk over schrijven. Als ik nou eens bekendmaak met wie jouw lezerspubliek werkelijk te maken heeft?’
Ik was eerst koud geweest. Daarna heet. Er trok een rilling over mijn ruggengraat en geloof me, dat heb ik nooit. Hier stond iemand die wist wie ik was! Hier stond iemand die me daarmee in de vernieling wilde helpen tegenover mijn lezerspubliek! Ik kreeg van die mensen altijd zulke leuke reacties. Dan weet je dat je het niet voor niets doet. Ik was daar aan gewendgeraakt. Hij was van plan dat kapot te maken. En dat wist hij. Het was zijn wraak om het steken van de wesp. Hij noemde het een spel. Als ik een mes had zou ik het met genoegen in zijn vette pens planten. Ik had geen mes, ik had alleen mijn scherpe bekkie en daar kwam ik nu niet veel verder mee.
‘Ga je dat nou echt gebruiken? Zielepoot!’
‘Jij bent geen zestien of achttien,’ zei die gestalte in het donker op de galerij. ‘Je bent ook geen tweeëntwintig. Je bent niet dat jeugdige type dat je je lezers voorspiegelt. Jij bent een en al leugens!’