Het huis, de gruwel

Het was midden Januari toen we de knoop doorhakten. “Plaats uw handtekening hier en dan is het jullie eigendom”, lachte de makelaar ons toe. Ik zuchtte even heel diep en zette dan uiteindelijk de handtekening. Brecht keek me onderzoekend aan. Ik beantwoorde zijn blik en fluisterde hem een speelse proficiat toe. Hij knipoogde.

“Zo, hier zijn jullie sleutels, en mag ik jullie nog een dikke proficiat toewensen. De dikke makelaar stak zijn hand naar mij uit, zijn handdruk was vochtig en klam. Eerlijk gezegd, hij zag er niet zo goed uit, bij het spreken snakte hij dikwijls naar adem en onder zijn oksels kwamen 2 grote zweetplekken tevoorschijn. Terwijl hij wegwaggelde sloot Brecht zijn armen rond mijn middel. “Ons huis”, fluisterde hij zacht. Ik bekeek het huis en zag hoeveel werk er ons nog te wachten stond. Het was een oude boerderij, zoals er wel meer in deze streek stonden. Met zijn typische witte muren en rood gevlamd dakje, wat er nog van over was wel te verstaan. Wat mij het meeste aansprak was de oude treurwilg. Deze stond als pronkstuk op de binnenplaats. Ik die dol ben op grote bomen vond het absoluut een meerwaarde.

“Wel, ik ga meteen beginnen met de renovatiewerken”, zei Brecht superenthousiast en hij wandelde weg richting schuurtje. Ik staarde naar de sleutel en stapte ermee naar de voordeur. Deze was zoveel als rot, de groene verf ging er met grote vellen af en de spinnenwebben versierden een groot deel van de hoeken. De deur opende met een luid gekraak en heel even dacht ik dat hij gewoon zou openvallen.

Eens binnen gekomen viel alles goed mee, de vorige eigenaars waren al begonnen met renovatiewerken en hadden al een flink stuk doorgewerkt. Ze hadden blijkbaar goede smaak ook. De makelaar had ons verteld dat het koppel kort nadat ze dit hadden gekocht uit elkaar zijn gegaan. Vandaar de lage vraagprijs. Eigenlijk was het vooral de buitenkant dat wij nog moesten bewerken. Het totaalplaatje ging dan ook erg mooi zijn. Het was rustig gelegen, dat had ik nodig, rust, weg van de grote stad.

Ik stapte terug naar buiten en bewonderde nogmaals de mooie wilg. Zijn laaghangende kruin wiegde bijna hypnotiserend mee met de koele wind. Naarmate ik de boom naderde zag ik dat rondom de schors witte keitjes lagen. De positie van deze stenen viel mij op, maar ook de nauwkeurigheid ervan. Ze lagen in een perfecte cirkel rondom de boom. Wat er toen gebeurde weet ik niet. En ik kan het nog steeds geen plaats geven. Op het moment dat ik de cirkel binnenstapte veranderde iets. De wereld rondom mij kreeg een andere kleur. Ik werd als het ware meegezogen in een andere dimensie. Ik draaide me om naar het huis en daar stond het in perfecte staat. De witte muren, de groene deur, alles was zoals nieuw. In de tuin stonden prachtige rode rozen. Lavendel sierde de bodem rondom het huis. Alles stond in bloei en het was wondermooi om te zien.

Een kind van ongeveer 4 jaar oud kwam naar buiten gewandeld samen met haar moeder. Het kindje had een matrozenpakje aan, marineblauw met aan de kraag een grote witte vierkant. Haar haren waren keurig samengebonden in twee paardenstaartjes. Ze liep naar een houten schommel. Haar moeder was sober gekleed, haar haren in een dotje. Zij begon was op te hangen aan de waslijn,die situeerde zich tussen 2 bomen. Het kindje schommelde heen en weer en zong vrolijk een kinderlied. Plots draaide de vrouw zich om, angst was van haar gezicht af te lezen en ze liet het laken dat ze op dat moment vasthield vallen. Ze liep naar het kind nam het bij de arm en liep naar binnen. Het kindje strompelde bijna vallend mee. Ze begon luid te wenen en ik hoorde de moeder jammeren.

Ook ik draaide me om en zag hoe vier soldaten, precies weggelopen uit de 2de wereldoorlog de boerderij naderden. Ze droegen groene pakken en lange laarzen. Het was duidelijk dat dit Duitse soldaten waren. Ik proefde angst in mijn mond en slikte precies een grote bittere pil door. Twee van hen liepen achterom de twee anderen beukten en duwden op de voordeur. Ik gilde maar kon mezelf niet horen, ik kon mij ook niet verplaatsen,ik zag alles, maar zag het precies van buitenaf. Ik kon enkel toekijken hoe de soldaten de deur inbeukten en binnendrongen.

Toen bleef het stil….gespannen keek ik naar het huis. Die stilte was onhoudbaar, mijn harte klopte in mijn keel. Ik hoorde absoluut geen kabaal, geen gestommel…niets. Wat gebeurde er daarbinnen? In gedachten zag ik moeder en kind verscholen in een hoekje, voelde hun angst doorheen mijn lichaam. Zag de tranen van het kindje parelen omdat ze niet begreep waarom.

Plots zag ik 3 lichtflitsen door het slaapkamerraampje, direct gevolgd door het brute lawaai van geweerschoten…. Mijn hart keerde zich, ik zakte op mijn knieën en begon luid te snikken. Op dat moment kwamen de soldaten naar buiten, lachend…alsof niets was gebeurd. Ik begon opnieuw te gillen en ditmaal hoorde ik mezelf wel. Ik voelde hoe machteloosheid zich van mij baas maakte.

“ Nathalie, Nathalie…”sprak een stem me van mijlenver aan. Ik opende opnieuw mijn ogen, Brecht stond daar als aan de grond genageld en keek me bezorgd aan. “Zeg, gaat het wel een beetje?”. “Voelt mevrouw zich onwel?” Ik stond recht en keek recht in de ogen van onze dikke makelaar. “Ik vertelde zopas aan meneer dat ik enkel nog uw handtekening nodig heb om de verkoop te vervolledigen”, hijgde de makelaar. Onder zijn oksels werden 2 grote zweetplekken zichtbaar….