Hans doet modern 005
3398782404_4c409c52b5.jpg
3397972585_209e8ecca0.jpg
3397972137_2c0337f642.jpg

Ons verblijf in Wijk aan Zee is een Nivon Natuurvriendenhuis.
Dat klinkt een beetje eng, maar dat valt reuze mee.
Het verschil tussen Natuurvriendenhuizen en ‘normale’ appartementen is dat ze bestierd worden door vrijwilligers en dat er van de gasten verwacht wordt dat ze meewerken aan het schoonhouden van het huis. Ouderwets corvee.
Dat levert wel eens problemen op, vertelt de huiswacht als we ons inschrijven voor twee nachten. Mensen die geen zin hebben om schoon te maken en luidkeels protesteren. Mensen die de huiswacht gaan lopen commanderen. Daar is deze huiswacht in ieder geval niet van gediend. Ze heeft flink wat haar op de tanden: ‘We zijn geen personéél!’ had ze vinnig tegen die gast gezegd.
O.K. duidelijk. Op mijn tellen passen en doen wat me gezegd wordt.
Voor je het weet vlieg je d’r hier uit.

Een beetje poetsen, ik vind het niet erg, meer moeite heb ik met de gigantische keuken. Als ik er binnenloop om te gaan koken sta ik ineens tussen een horde onbekende mensen, allemaal bezig hun potje te koken. Zo te zien zijn ze hier kind aan huis. Ik voel me niet erg op mijn gemak en klamp me vast aan het eerste het beste fornuis dat ik tegenkom. Wat een belachelijk grote gaspitten, denk ik nog. Ik schroei m’n wenkbrauwen er bijna af als ik ze probeer aan te steken. Het water kookt in een mum van tijd, dat is dan wel weer handig.
Pas als ik al een tijdje sta te koken zie ik dat de rest van de gasstellen normale keukenafmetingen hebben. De huiswacht komt de keuken binnen. Ze fronst in mijn richting.
‘Dat fornuis is eigenlijk voor grote groepen,’ zegt ze.
Ik knik beschaamd. Hoeveel strafpunten mag je hebben?
Vol schrik zie ik dat de huiswacht doorloopt naar de koelkast waar mijn mandarijntjes zich illegaal in ophouden. De koelkasten mogen alleen gebruikt worden voor bederfelijke waar en daar hoort volgens de regels van het Nivon fruit niet bij. Toch heb ik mijn mandarijntjes erin gelegd, omdat ik ze koud het lekkerst vind…
Ik houd mijn adem in als de huiswacht haar blik langdurig op de koelkast vestigt. Dáár gaan we, denk ik.
Maar nee. Ze trekt de koelkast niet open en loopt door.

Even later zoek ik een lepel, om de door mij bereidde maaltijd even voor te proeven. Lepels, die heb ik bij de korte rondleiding die de huiswacht gaf ergens gezien. O ja, in de spoelkeuken.
Het systeem van de laden die zowel vanuit de spoelkeuken als vanuit de kookkeuken te openen zijn is me even ontgaan. Verbaasd sta ik naar de verdwenen lade te zoeken, die zojuist door iemand aan de andere kant opengetrokken is. Daar komt de huiswacht alweer aan.
’Zoekt u iets?’ het klinkt heel zakelijk.
‘Lepel,’ stamel ik.
Ze wijst naar de andere kant van de kast: ‘Hier de spullen inzetten na het afwassen; dáár er weer uithalen.’
Ze schudt haar hoofd over zoveel domheid.
Dat gaat lekker, in nog geen vier uur tijd heb ik kans gezien al twee strafpunten op te lopen.

Mieke brengt redding door na het afwassen het gigantische gasfornuis – waar ik onze tweepersoonsmaaltijd op bereid heb – schoon te maken.
Opnieuw is de huiswacht als een duveltje uit een doosje ter plaatse.
Ditmaal zonder frons.
‘Geweldig! Als iedereen dat zou doen, dan was er geen corvee lijst nodig!’
Later hoor ik haar toevallig in de hal vertellen van de gast die het fornuis stond schoon te maken. Zomaar, zonder opdracht.
Ze is er diep van onder de indruk.
Al mijn strafpunten in één keer kwijtgescholden!