Google Latitude, big mamma is watching me

Mijn lieftallige vrouwtje, Brunhilde geheten, gaf me voor mijn verjaardag een mobieltje met Google Latitude in Google maps. Ik wist niet wat het inhield dus mijn vrouw zou het allemaal wel even voor me instellen. Mijn vrouw, die graag weet waar ik zit en wat ik uitspook, stelde Google Latitude zo in dat ze nu vanuit haar luie stoeltje kan bijhouden waar ik zit. In vond dat fijn, want nu kon mijn achterdochtige Brunhilde zien dat ik inderdaad in een file stond als ik dat beweerde of dat ik inderdaad bij de bakker was als ik daar stond. Verder dacht ik er niet meer aan. Ideaal voor stalkers als Brunhilde, dacht ik nog. Het zou mijn leven meer vrijheid geven. Brunhilde is namelijk, hoe zal ik het zeggen, nogal bezitterig van geest. Toen wij trouwden siste ze tegen me: 'Kip ik heb je. Vanaf nu ben je van mij en van verder niemand… Knoop dat maar goed in je oren.' Ze draaide ook altijd dat plaatje van Every Step You take…Every move you make, I am watching you of zoiets… Ondanks dat hadden wij een goed huwelijk omdat Brunhilde het altijd met mij eens is en ik haar nooit tegenspreek. Brunhilde is helaas wel een vrouw met veel haren, op haar armen en bovenlip en onedr haar oksels. Brunhidle is een wandelend woud, maar het is een vrouw waar je op bouwen kunt dus ik klaag niet. Ook heeft zij last van wratten, deze groeien welig op haar wangen en in haar zware hals. De laatste keer dat ik haar zoende was ongeveer 20 jaar geleden, toen ze zich net geschoren had en ze vroeg 'prikt het nog?' Onze relatie laat zich door al deze zaken het beste omschrijven als 'platonisch.'

Nu heb ik dus dat mobieltje van haar gekregen en van de week, toen Brunhilde naar de pedicure was om haar zware kalknagels te laten bijvijlen, belde onze buurvrouw die tegenover ons woont, ineens bij ons huis aan. Ze had een overstroming in de keuken, of ik zo lief wilde zijn om haar even te helpen. Het zweet brak me uit, niet alleen omdat onze buurvrouw adembenemend mooi is, maar ook omdat Brunhilde dit vast niet goed zou keuren.

De buurvrouw, zij heet Josine, trok aan mijn mouw en zei 'alsjeblieft, je ziet er zo sterk uit, help me toch… alles is zo…nat in mijn huisje.' Ze kneep in mijn arm.

'Nat in je huisje?'' herhaalde ik enigzins afwezig.

Ze knipperde met haar lange wimpers en haar roze mondje ging een beetje open van hulpeloosheid en dat was erg prikkelend…

'Kletsnat…' zei ze met een pruillipje en een piepstemmetje.

Vooruit, wat zou ze ervan denken als ik nu nee zou zeggen? Dat zou toch idioot zijn? En Brunhilde hoefde er helemaal niets van te weten, die had zoveel dikke eeltlagen onder haar voeten, die was nog wel even zoet bij de pedicure.

‘Natuurlijk. Daar zijn we buren voor… Ik pak even mijn gereedschap…superman komt er al aan.’ zei ik joviaal tegen Josine.

Josine schaterlachte, schudde met haar koperblonde krullen en keek me dankbaar aan. ‘Wat ben je toch een lieverd,’ zei ze.

Haastig schoot ik in mijn jas, pakte mijn gereedschapskist en liep met Josine, die naar bloemen en avontuur rook, mee naar de overkant.

‘In haar huis stapte ik meteen in een plasje water.’

‘Het spijt me als ik je nat maak,’ zei Josine, en ze lachte hees. ‘Kom maar mijn held, hier in de keuken lekt het zo erg… wat zou ik zonder je moeten beginnen?’

Er was een slang van de wasmachine losgeraakt. Die had ik er zo weer aan vast gekoppeld. Toen ging de telefoon, die in mijn jaszak zat, en ik nam hem op.

‘Nou houdt hij op met spuiten,’ kirde Josine blij. ‘Wat lekker zeg.’

‘Waar zit jij?’ schreeuwde Brunhidle kwaad door de telefoon.

‘Dag duifje, probeerde ik, ‘wat gezellig dat je belt. Thuis mijn poppeke. Ik zit gewoon thuis tv te kijken, en jij? Hoe gaat het met je zere voetjes?’

‘Dat was zo lief van je.’ zei Josine. ‘Maar ik ben wel erg nat geworden, dus ik ga me even opfrissen. Ik ben zo terug.’

‘Tv te kijken? Thuis? Dat is niet waar. Ik zie heel duidelijk met Google Latitude dat je bij Josine zit, dat ordinaire mormel van de overkant. Hoe kun je? Hebben jullie wat samen?'

‘Google latitude?’ Zei ik met een gekrompen stem, ‘die heb ik toch uit staan?’ Maar ze antwoordde niet meer. Ik hoorde dat ze in tranen uitbarstte terwijl iemand een vlakschuurmachine op haar eeltlagen zetten…