Een vleugje toekomst tocht

een vleugje toekomst tocht

het onkruid is hoog opgeschoten
hier gaat niemand ooit voorbij
er is geen pad om te belopen
voor distels kun je niet opzij

de stilte is sacraal de geur
van lang geleden hangt als
een nevel in de tijd de grond is
nog bezaaid met aflaat en gebeden

er is een deur die uitgang
doet beloven de klink
verroest onwennig in gebruik
ze is een leven lang gesloten

ik open ook de deur
we knarsen ieder ons verleden
een vleugje toekomst tocht langs
mijn gezicht voordat ik weer ga lopen

wil melker
12/04/2009