Een vleermuis duikt
schemering breekt licht
tot schaduwen het duister
vullen met de nacht
muren zweten zout
door kieren huilt
een troosteloze wind
vloeren trekken vocht
en kilte uit de grond
in zwarte randen spocht
onder stenen kroelt
het leven zonder licht
de witte ogen dicht
een vleermuis duikt
waar de toren hol
zijn klokken luidt
de aarde beeft
en weet dat dood
tussen de mensen leeft
de ongenode gast
zit als een schaduw
aan je leven vast
wil melker
29/07/2009
www.wilmelkerrafels.deds.nl