Een vleermuis duikt

schemering breekt licht
tot schaduwen het duister
vullen met de nacht

muren zweten zout
door kieren huilt
een troosteloze wind

vloeren trekken vocht
en kilte uit de grond
in zwarte randen spocht

onder stenen kroelt
het leven zonder licht
de witte ogen dicht

een vleermuis duikt
waar de toren hol
zijn klokken luidt

de aarde beeft
en weet dat dood
tussen de mensen leeft

de ongenode gast
zit als een schaduw
aan je leven vast

wil melker
29/07/2009
www.wilmelkerrafels.deds.nl