meeuwen dobberen
op een doodkalme zee
onrustig het hart
Ik zie de eerste springers in zee, ik zie de eerste gezinnen
zeulend met tassen vol voedsel en speeltjes. Onbekommerd
ligt de kust erbij. Ik tel minstens drie vers gebouwde vaste
paviljoenen. Opgetrokken in Noordwijkse retrostijl die me
doet denken aan Normandische badplaatsen, aan ansichten
uit de negentiende eeuw.
Ik lees psalm 93 uit het Book of Common Prayer, Day 18.
The waves of the sea are mighty, and rage horribly: but yet the
Lord, who dwelleth on high, is mightier. Verouderd wereldbeeld,
bezweken denkmodel? Ja, en toch ook poëzie die me herinnert
aan een bijna uitgebannen dimensie van hoogte.
Ik sta hier hoog op een uitzichtspunt onder een azuren hemel zoals
dat heet. Alles zit mee op dit moment, maar een gevoel van
geluk wil maar niet binnenstromen. Bentham schijnt eens gezegd
te hebben: geluk is: dom zijn en werk hebben. Werk heb ik, maar
ben ik dan nog niet dom genoeg?
Lectuur komt bovendrijven en zit me dwars. Zoals:
Het aantal dagvlindersoorten vermindert de komende tientallen
jaren met zeker 75 procent. Vijftig broedvogelsoorten zullen in
aantallen achteruitgaan. De kwaliteit van de natuur in Nederland
staat de komende tientallen jaren ernstig onder druk door de
verandering van het klimaat.
Ik sta erbij en kijk er naar. Volgens Maurice de Hond staat de PVV
nu op 35 zetels. Die lui weten het wel: allemaal bedrog, die verhalen
over klimaatverandering. Als je op hen stemt, verlost hun Messias
je dan van je onrust?
http://bit.ly/aCb5qM
http://bit.ly/cnPLiM
De foto is genomen in Wenduine.
De tekst op de roestige plaat
is van de dichter Chris van Geel en luidt:
De zee gaat aan gewicht ten onder,
geen golf die zich ooit boven houdt.