Dokter, te laat

Mijn moeder had de gewoonte
Te glimlachen als een kind
Zo vriendelijk en goedgelovig
Dat haar glimlach pijn deed
Het was alsof zij geloofde
Dat alle mensen goed waren
Zelfs zo, dat elke hond
In de straten en parken
Vriendelijk naar haar kwispelden
Zo eerlijk en oprecht
Zo lief en vrolijk en goed
Zo vergevingsgezind en zo weinig ijdel
Was mijn lieve kleine moeder

Zelfs op het moment van haar overlijden
Hield ze vol dat de arts echt snel zou komen
Ook al had hij gezegd dat er volgens hem
Geen haast bij was