Mijn lieve kleine Sanne,
Het is al meer dan 9 jaar geleden dat je onze wereld hebt achter je gelaten. Je was toen nog maar 12 jaar mijn kleine meid. Je mentaal anders-zijn zorgde ervoor dat je een heel eigen visie had op de wereld, op de dingen rond je. Je ging de wereld tegemoet, ook al had die je wat in de steek gelaten. Je genoot oprecht van alle aandacht en liefde die je kreeg. De liefde die je zelf gaf was onvoorwaardelijk, onbaatzuchtig, het was een tweede natuur voor je. Altijd een glimlach op je lippen.
Wij hebben veel van je geleerd, kleine meid, veel meer dan je beseft. Een kind als jij leert je relativeren, leert je het leven anders bekijken. Alles wat vroeger waarde had, verliest die. Andere waarden komen ervoor in de plaats. Je hebt ons geleerd dat de wereld niet draait om ontvangen, maar om geven. Je hebt ons geleerd wat tevreden zijn betekent.
Nu is het Kersttijd. Je genoot altijd zo van ieder feest, ieder geschenkje. Nu zie ik mensen lopen met geschenken. Ik zie kinderen warm ingeduffeld in hun buggy en ik, ik denk aan jou. Je was mijn alles, mijn leven. Nu is er vooral kilte en een grote leegte in mijn hart waar de echo van je naam telkens weer hoorbaar is. Ik heb geprobeerd lieve meid, maar niets of niemand kan die leegte opvullen.
De wereld is veranderd in die 9 jaren, Sanneke. De waarde van het leven loopt terug, er is nog weinig respect. Vooral kinderen lijken het slachtoffer te worden. Het maakt me kwaad te horen en te lezen hoe kleine kinderen worden misbruikt, gedood, achtergelaten. Maar jij Sanneke bent nu veilig. Niemand kan jou nog iets doen, geen enkele ziekte kan jou nog treffen, je zult nooit pijn hebben, nooit verdriet kennen.
Maar ook je liefde, je lach en het licht in je ogen is daardoor verdwenen. Steeds weer stijgt de waaromvraag in mij op. Ik heb nog altijd geen antwoord gevonden. Ik blijf zoeken tot ik soms mezelf dreig te verliezen. Ik probeer het allemaal een plaats te geven, maar tijdens als deze doen mij terug denken aan wat ik had en nooit meer zal hebben: jouw liefde, jouw warmte, jouw knuffels.
Soms kunnen de kleinste dingen mij terugwerpen naar die laatste dag. Ze confronteren mij telkens weer met de pijn, de allesoverheersende angst die je voelt als je je eigen kind ziet sterven. Je onmacht, je diepe pijn als je haar ademhaling ziet stoppen en haar hartslag hoort wegvallen. Nooit zal ik het kunnen begrijpen, nooit zal ik het kunnen vergeten.
Jij mijn kleine meid, zal altijd een deel van mezelf zijn. Mama en ik hebben ons altijd weer vragen gesteld over je toekomst, wie er na ons voor jou zou zorgen. Nooit hebben we erbij stil gestaan wie er na jou voor ons zou zorgen. Nu mijn kleine meid, hebben we alleen nog een verleden, maar geen toekomst meer
Het doet me goed Sanneke, soms een briefje aan je te schrijven. Het geeft me het gevoel te vergeten dat je er niet meer bent. Och meid, ik weet wel dat je het nooit had kunnen lezen, maar het is voor mij als even praten met je, even in je nabijheid verblijven, nog even van je genieten. Schrijven naar jou verdrijft een kort moment de leegte en doet me dromen van wat is geweest en nooit meer zal zijn. Ik zal je eeuwig dankbaar zijn dat je in mijn leven bent geweest. Ik ben fier op je lieve meid, en blij je papa te mogen zijn.
Ik zal altijd van je houden,
papa
Als de laatste adem
mijn lichaam
verlaat.
Als mijn hart
nog een laatste keer
slaat.
Als mijn ogen
verstarren,
mijn lichaam
verkilt.
Als er geen pijn
meer is,
geen verdriet,
geen eenzaamheid,
dan
ben ik bij jou
dan
mijn kleine meid
ben ik
EINDELIJK
BIJ JOU!
Wabbeke, non-fictie opdracht 1.