Als de wind me verwaait

ik vervlak op de rand
tussen water en hemel
speel met de golven
voel me bedolven
als de wind me verwaait

zo plat zijn mijn kleuren
dat mijn kleren gaan scheuren
bloot voor de bodem en lucht
ben ik het die krijst niet meer
verrijst op het scheiden van leven

breek ik door het zwart
maak mijn handen nat
om jou de diepte te geven
ik adem water om alles te weten
drink een doodstil vergeten

ik pers me door pijn
om mijn lichaam te vangen
eerst moet ik hangen
vlak op het water vlakbij
geen horizon meer voor mij

wil melker
11/05/2009
www.wilmelkerrafels.deds.nl